Jak leczyć sakralną agenezję
Leczenie krzyżowej agenezji, która jest wadą rozwojową powodującą opóźniony rozwój nerwów w końcowej części rdzenia kręgowego, zwykle rozpoczyna się w dzieciństwie i różni się w zależności od objawów i wad rozwojowych przedstawionych przez dziecko.
Zasadniczo agenezję sakralną można zidentyfikować krótko po urodzeniu, gdy na przykład dziecko ma zmiany w nogach lub brak odbytu, ale w innych przypadkach może minąć kilka miesięcy lub lat, zanim pojawią się pierwsze objawy, które mogą obejmować nawracające infekcje dróg moczowych. , częste zaparcia lub nietrzymanie stolca i dróg moczowych.
Dlatego niektóre z najczęściej stosowanych metod leczenia agenezji sakralnej obejmują:
- Zaparcia, jak Loperamid, w celu zmniejszenia częstotliwości nietrzymania stolca;
- Środki na nietrzymanie moczu, takie jak bursztynian solifenacyny lub chlorowodorek oksybutyniny, aby rozluźnić pęcherz i wzmocnić zwieracz, zmniejszając liczbę przypadków nietrzymania moczu;
- Fizjoterapia wzmocnienie mięśni miednicy i zapobieganie nietrzymaniu moczu oraz wzmocnienie mięśni nóg, szczególnie w przypadkach zmniejszonej siły i wrażliwości kończyn dolnych;
- Chirurgia w leczeniu niektórych wad rozwojowych, na przykład w celu korekty braku odbytu.
Ponadto w przypadkach, gdy dziecko opóźniło rozwój nóg lub brak funkcji, neurolog i pediatra mogą zalecić amputację kończyn dolnych w pierwszych latach życia w celu poprawy jakości życia. W ten sposób dziecko, gdy dorasta, może łatwo przystosować się do tego wzrostu, mając normalne życie.
Objawy sakralnej agenezji
Główne objawy krzyżowej agenezji obejmują:
- Stałe zaparcia;
- Nietrzymanie stolca lub kału;
- Nawracające infekcje dróg moczowych;
- Utrata siły w nogach;
- Paraliż lub opóźnienie rozwoju nóg.
Objawy te zwykle pojawiają się wkrótce po urodzeniu, ale w niektórych przypadkach może upłynąć kilka minut, zanim pojawią się pierwsze objawy lub choroba zostanie zdiagnozowana na przykład przez rutynowe badanie rentgenowskie.
Zwykle agenezja sakralna nie jest dziedziczna, ponieważ chociaż jest to problem genetyczny, nie jest przekazywany rodzicom dzieciom, więc choroba często występuje, nawet jeśli nie ma historii rodzinnej.
