Odżywianie pozajelitowe, co to jest, do czego służy i jak go podawać

Żywienie pozajelitowe lub pozajelitowe (PN) to metoda podawania składników odżywczych wykonywana bezpośrednio do żyły, gdy nie jest możliwe uzyskanie składników odżywczych poprzez normalne jedzenie. Dlatego ten rodzaj odżywiania stosuje się, gdy dana osoba nie ma już funkcjonującego przewodu pokarmowego, co najczęściej występuje u osób w bardzo krytycznym stanie, takim jak rak żołądka lub jelit na bardzo zaawansowanym etapie, na przykład.

Istnieją dwa główne rodzaje żywienia pozajelitowego:

• Częściowe żywienie pozajelitowe: tylko niektóre rodzaje składników odżywczych i witamin podawane są przez żyłę;
• Całkowite żywienie pozajelitowe (TPN): wszystkie rodzaje składników odżywczych i witamin podawane są przez żyłę.

Zasadniczo osoby, które robią tego rodzaju posiłki, są również przyjmowane do szpitala, aby stale oceniać ich stan zdrowia, jednak możliwe jest, że w niektórych przypadkach żywienie pozajelitowe odbywa się również w domu i, w takich sytuacjach lekarz lub pielęgniarka muszą wyjaśnić, jak prawidłowo podawać jedzenie.

Kiedy jest wskazany

Żywienie pozajelitowe stosuje się w celu zapobiegania niedożywieniu, szczególnie u osób, które z jakiegoś powodu nie mają funkcjonującego przewodu pokarmowego lub które muszą odpocząć w żołądku lub jelitach.

Z tego powodu odżywianie pozajelitowe jest również wskazane, gdy karmienie doustne, nawet za pomocą rurki, nie może być przeprowadzone w optymalnych warunkach przez dłużej niż 5 lub 7 dni..

Wskazanie tego rodzaju odżywiania można również wykonać w krótkim okresie, gdy odbywa się to przez okres do 1 miesiąca, lub w perspektywie długoterminowej, w zależności od sytuacji każdej osoby:

Jak zarządzać żywieniem pozajelitowym

Przez większość czasu żywienie pozajelitowe jest wykonywane przez personel pielęgniarski w szpitalu, jednak gdy konieczne jest przeprowadzenie administracji w domu, ważne jest, aby najpierw ocenić torbę na żywność, upewniając się, że jest w terminie ważności, który torba pozostaje nienaruszona i zachowuje normalne cechy.

Następnie, w przypadku podawania przez cewnik obwodowy, należy postępować krok po kroku:

1. Umyj ręce mydłem i wodą;
2. Zatrzymaj infuzję surowicy lub leków podawanych przez cewnik;
3. Zdezynfekować połączenie układu surowicy za pomocą sterylnego wacika nasączonego alkoholem;
4. Usuń układ surowicy, który był na miejscu;
5. Powoli wstrzykuj 20 ml soli fizjologicznej;
6. Podłącz system żywienia pozajelitowego.

Całą tę procedurę należy wykonać przy użyciu materiału wskazanego przez lekarza lub pielęgniarkę, a także skalibrowanej pompy dostarczającej, która zapewnia, że ​​jedzenie jest dostarczane z właściwą prędkością i przez czas wskazany przez lekarza..

Ten krok po kroku powinien być również nauczany i szkolony z pielęgniarką w szpitalu, aby wyjaśnić wszelkie wątpliwości i upewnić się, że nie wystąpią żadne komplikacje..

Na co zwrócić uwagę podczas administracji

Podczas podawania żywienia pozajelitowego ważne jest, aby ocenić miejsce wprowadzenia cewnika, oceniając obecność obrzęku, zaczerwienienia lub bólu. Jeśli pojawi się którykolwiek z tych objawów, zaleca się przerwanie żywienia pozajelitowego i udanie się do szpitala.

Rodzaj żywienia pozajelitowego

Rodzaj żywienia pozajelitowego można sklasyfikować według drogi podania:

• Centralne żywienie pozajelitowe: jest wytwarzany przez centralny cewnik żylny, który jest małą rurką umieszczoną wewnątrz żyły dużego kalibru, takiej jak żyła główna, i która umożliwia podawanie substancji odżywczych przez okres dłuższy niż 7 dni;
• Peryferyjne żywienie pozajelitowe (NPP): wykonuje się przez obwodowy cewnik żylny, który umieszcza się w mniejszej żyle ciała, zwykle w ręce lub ręce. Ten typ najlepiej wskazać, gdy odżywianie jest utrzymywane przez okres do 7 lub 10 dni lub gdy nie jest możliwe umieszczenie centralnego cewnika żylnego.

Skład worków stosowanych w żywieniu pozajelitowym może się różnić w zależności od przypadku, ale zwykle obejmuje tłuszcze, glukozę i aminokwasy, a także wodę oraz różne minerały i witaminy.

Możliwe komplikacje

Powikłania, które mogą wyniknąć z odżywiania pozajelitowego są bardzo zróżnicowane, dlatego zawsze ważne jest przestrzeganie wszystkich zaleceń lekarza i innych pracowników służby zdrowia.

Główne rodzaje powikłań można pogrupować według czasu trwania PN:

1. Krótkoterminowe

W krótkim okresie do najczęstszych powikłań należą te związane z założeniem centralnego cewnika żylnego, takie jak odma opłucnowa, opłucnowa, krwawienie wewnętrzne, uszkodzenie nerwu ramienia lub uszkodzenie naczynia krwionośnego.

Ponadto może również wystąpić zakażenie rany cewnika, zapalenie naczynia krwionośnego, niedrożność cewnika, zakrzepica lub uogólniona infekcja wirusami, bakteriami lub grzybami..

Na poziomie metabolicznym większość powikłań obejmuje zmiany poziomu cukru we krwi, kwasicę metaboliczną lub zasadowicę, zmniejszenie niezbędnych nienasyconych kwasów tłuszczowych, zmiany w elektrolitach (sód, potas, wapń) oraz zwiększenie stężenia mocznika lub kreatyniny.

2. Długoterminowy

Gdy przez dłuższy czas stosuje się odżywianie aprentheryczne, główne powikłania obejmują zmiany w wątrobie i pęcherzykach, takie jak stłuszczenie wątroby, zapalenie pęcherzyka żółciowego i zwłóknienie wrotne. Z tego powodu często dochodzi do zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych w badaniach krwi (transaminaza, fosfataza alkaliczna, gamma-GT i bilirubina całkowita).

Ponadto może również wystąpić niedobór kwasów tłuszczowych i karnityny, zmiana flory jelitowej i zanik prędkości jelit i mięśni.