Opcje leczenia zespołu Guillain-Barré

Najczęściej stosowane metody leczenia zespołu Guillain-Barré obejmują stosowanie dożylnej immunoglobuliny lub prowadzenie terapeutycznych sesji plazmaferezy, które chociaż nie są w stanie wyleczyć choroby, pomagają łagodzić objawy i przyspieszać powrót do zdrowia.

Leczenie to zwykle rozpoczyna się w Oddziałach Intensywnej Terapii, gdy pacjent jest hospitalizowany i ma na celu zmniejszenie ilości przeciwciał we krwi, zapobiegając w ten sposób uszkodzeniu nerwów i pogorszeniu stopnia rozwoju choroby..

Oba rodzaje leczenia są równie skuteczne w łagodzeniu objawów i wyleczeniu pacjenta, jednak stosowanie immunoglobuliny jest łatwiejsze do wykonania i ma mniej skutków ubocznych niż plazmafereza terapeutyczna. Ilekroć istnieje podejrzenie posiadania tego zespołu, zaleca się skonsultowanie z neurologiem w celu potwierdzenia diagnozy, a następnie może być skierowanie do innych specjalności..

1. Plazmafereza terapeutyczna

Plazmafereza jest rodzajem leczenia polegającego na filtrowaniu krwi w celu usunięcia nadmiaru substancji, które mogą powodować chorobę. W przypadku zespołu Guillain-Barré wykonuje się plazmaferezę w celu usunięcia nadmiaru przeciwciał działających przeciwko obwodowemu układowi nerwowemu i wywołujących objawy choroby.

Przefiltrowana krew jest następnie zwracana do organizmu, który jest stymulowany do wytwarzania zdrowych przeciwciał, łagodząc w ten sposób objawy choroby. Dowiedz się, jak wykonuje się plazmaferezę.

2. Lecznicza immunoglobulina

Leczenie immunoglobulinami polega na wstrzykiwaniu zdrowych przeciwciał bezpośrednio do żyły, która działa przeciwko przeciwciałom wywołującym chorobę. Dlatego leczenie immunoglobuliną staje się skuteczne, ponieważ sprzyja niszczeniu przeciwciał działających na układ nerwowy, łagodząc objawy..

3. Leczenie fizjoterapeutyczne

Fizjoterapia jest ważna w zespole Guillain-Barré, ponieważ sprzyja przywróceniu funkcji mięśniowych i oddechowych, poprawiając jakość życia danej osoby. Ważne jest, aby fizjoterapia była utrzymywana przez długi czas, aż pacjent odzyska maksymalną pojemność.

Towarzyszenie fizjoterapeucie z codziennymi ćwiczeniami wykonywanymi z pacjentem jest konieczne, aby stymulować ruch stawów, poprawić zakres ruchów stawów, utrzymać siłę mięśni i zapobiec komplikacjom oddechowym i krążeniowym. Ponieważ dla większości pacjentów głównym celem jest powrót do samodzielnego chodzenia.

Gdy pacjent zostaje przyjęty na OIOM, można go podłączyć do aparatu oddechowego, w tym przypadku fizjoterapeuta jest również ważny dla zapewnienia niezbędnego natlenienia, ale po wypisaniu leczenie fizjoterapeutyczne może być kontynuowane przez 1 rok lub dłużej, w zależności od postęp dokonany przez pacjenta.

Główne powikłania leczenia

Leczenie należy kontynuować, dopóki lekarz nie zaleci inaczej, jednak mogą wystąpić pewne komplikacje związane z leczeniem, które należy zgłosić lekarzowi.

Na przykład w przypadku leczenia dożylnymi immunoglobulinami niektóre z częstych powikłań to ból głowy, ból mięśni, dreszcze, gorączka, nudności, drżenie, nadmierne zmęczenie i wymioty. Najpoważniejsze powikłania, jakkolwiek trudne do wystąpienia, to na przykład niewydolność nerek, zawał i tworzenie się skrzepów.

W przypadku plazmaferezy może wystąpić obniżenie ciśnienia krwi, zmiana częstości akcji serca, gorączka, zawroty głowy, większa szansa na infekcje i obniżenie poziomu wapnia. Do najpoważniejszych powikłań należą krwotok, uogólnione zakażenie, tworzenie się skrzepów i gromadzenie się powietrza w błonach płucnych, jednak komplikacje te są trudniejsze.

Zwykle powikłania te leczy się za pomocą leków, środków przeciwbólowych i przeciwwymiotnych w celu złagodzenia gorączki i chęci wymiotowania, na przykład ważne jest, aby poinformować lekarza o doświadczonych objawach.

Oznaki poprawy

Oznaki poprawy w zespole Guillain-Barré zaczynają pojawiać się około 3 tygodnie po rozpoczęciu leczenia, jednak większość pacjentów odzyskuje kontrolę nad ruchami dopiero po 6 miesiącach..

Oznaki pogorszenia

Objawy nasilenia się zespołu Guillain-Barré występują około 2 tygodnie po wystąpieniu pierwszych objawów choroby i obejmują na przykład trudności w oddychaniu, nagłe zmiany ciśnienia krwi i nietrzymanie moczu, na przykład wtedy, gdy leczenie nie jest wykonane prawidłowo poprawne.