Co to jest ryzyko chirurgiczne i jak przeprowadzana jest ocena przedoperacyjna?

Ryzyko chirurgiczne jest sposobem oceny stanu klinicznego i stanu zdrowia osoby, która zostanie poddana operacji, dzięki czemu ryzyko powikłań jest identyfikowane w całym okresie przed, w trakcie i po operacji.

Oblicza się go na podstawie oceny klinicznej lekarza i zamówienia niektórych testów, ale dla ułatwienia istnieją również protokoły, które lepiej kierują rozumowaniem medycznym, na przykład ASA, Lee i ACP.

Każdy lekarz może dokonać tej oceny, ale zwykle dokonuje tego lekarz ogólny, kardiolog lub anestezjolog. W ten sposób możliwe jest zachowanie szczególnej ostrożności dla każdej osoby przed zabiegiem, na przykład zlecenie bardziej odpowiednich badań lub przeprowadzenie zabiegów w celu zmniejszenia ryzyka.

Jak przeprowadzana jest ocena przedoperacyjna

Ocena lekarska przeprowadzona przed operacją jest bardzo ważna, aby lepiej zdefiniować, jaki rodzaj operacji każda osoba może lub nie może wykonać, oraz ustalić, czy ryzyko przewyższa korzyści. Ocena obejmuje:

1. Przeprowadzenie badania klinicznego

Badanie kliniczne odbywa się na podstawie zebranych danych dotyczących danej osoby, takich jak stosowane leki, objawy, choroby, które mają, oprócz oceny fizycznej, takie jak osłuchiwanie serca i płuc..

Na podstawie oceny klinicznej można uzyskać pierwszą formę klasyfikacji ryzyka, stworzoną przez American Society of Anesthesiologists, znaną jako ASA:

• SKRZYDŁO 1: osoba zdrowa, bez chorób ogólnoustrojowych, infekcji i gorączki;
• SKRZYDŁO 2: osoba z łagodną chorobą ogólnoustrojową, taką jak kontrolowane wysokie ciśnienie krwi, kontrolowana cukrzyca, otyłość, wiek powyżej 80 lat;
• SKRZYDŁO 3: osoba z ciężką, ale nie powodującą inwalidztwa chorobą ogólnoustrojową, taką jak wyrównana niewydolność serca, zawał serca trwający dłużej niż 6 miesięcy, dusznica bolesna, arytmia, marskość wątroby, niewyrównana cukrzyca lub nadciśnienie;
• SKRZYDŁO 4: osoba z zagrażającą życiu, niepełnosprawną chorobą układową, taką jak ciężka niewydolność serca, zawał serca trwający krócej niż 6 miesięcy, niewydolność płuc, wątroby i nerek;
• SKRZYDŁO 5: nieuleczalnie chora osoba, która nie spodziewa się przeżyć więcej niż 24 godziny, jak po wypadku;
• SKRZYDŁO 6: wykryto osobę ze śmiercią mózgu, która zostanie poddana operacji w celu oddania narządu.

Im wyższa liczba klasyfikacji ASA, tym większe ryzyko zgonu i powikłań po operacji i należy dokładnie ocenić, jaki rodzaj operacji może być opłacalny i korzystny dla osoby..

2. Ocena rodzaju operacji

Zrozumienie rodzaju zabiegu chirurgicznego, który zostanie wykonany, jest również bardzo ważne, ponieważ im bardziej złożona i czasochłonna operacja, tym większe ryzyko, że dana osoba może cierpieć, i opieka, którą należy podjąć.

Zatem rodzaje operacji można klasyfikować według ryzyka powikłań sercowych, takich jak:

3. Ocena ryzyka sercowego

Istnieje kilka algorytmów, które bardziej efektywnie mierzą ryzyko powikłań i śmierci w operacji pozakardiochirurgicznej, podczas badania sytuacji klinicznej osoby i niektórych testów.

Niektóre przykłady zastosowanych algorytmów to Indeks ryzyka serca Goldmana, Zrewidowany Indeks Ryzyka Serca Lee i Algorytm American College of Cardiology (ACP), na przykład. Aby obliczyć ryzyko, biorą pod uwagę niektóre dane osoby, takie jak:

• Wiek, który jest najbardziej zagrożony w wieku powyżej 70 lat;
• Historia zawału mięśnia sercowego;
• Historia bólu w klatce piersiowej lub dusznicy bolesnej;
• Obecność arytmii lub zwężenie naczyń;
• Niskie natlenienie krwi;
• Obecność cukrzycy;
• Obecność niewydolności serca;
• Obecność obrzęku płuc;
• Rodzaj operacji.

Na podstawie uzyskanych danych można określić ryzyko chirurgiczne. Tak więc, jeśli jest niski, możliwe jest zwolnienie operacji, ponieważ jeśli ryzyko chirurgiczne jest średnie do wysokiego, lekarz może udzielić wskazówek, dostosować rodzaj operacji lub poprosić o więcej testów, które pomogą lepiej ocenić ryzyko chirurgiczne danej osoby..

4. Przeprowadzenie niezbędnych egzaminów

Badania przedoperacyjne należy wykonywać w celu zbadania wszelkich zmian, jeśli istnieje podejrzenie, które może prowadzić do powikłań chirurgicznych. Dlatego te same testy nie powinny być zamawiane dla wszystkich, ponieważ nie ma dowodów na to, że pomoże to zmniejszyć liczbę powikłań. Na przykład u osób bez objawów, o niskim ryzyku chirurgicznym i poddanych operacji niskiego ryzyka, nie jest konieczne wykonywanie testów.

Jednak niektóre z najczęściej zlecanych i zalecanych testów to:

• CBC: osoby poddane operacji pośredniej lub wysokiego ryzyka, z historią niedokrwistości, z podejrzeniem lub z chorobami, które mogą powodować zmiany w komórkach krwi;
• Testy krzepnięcia: osoby stosujące antykoagulanty, niewydolność wątroby, historia chorób powodujących krwawienie, operacje pośrednie lub o wysokim ryzyku;
• Dawka kreatyniny: osoby z chorobą nerek, cukrzycą, nadciśnieniem, chorobami wątroby, niewydolnością serca;
• Radiografia klatki piersiowej: osoby z chorobami takimi jak rozedma płuc, choroby serca, wiek powyżej 60 lat, ludzie z wysokim ryzykiem serca, z wieloma chorobami lub którzy zostaną poddani operacji klatki piersiowej lub brzucha;
• Elektrokardiogram: osoby z podejrzeniem choroby sercowo-naczyniowej, historia bólu w klatce piersiowej i cukrzycy.

Zasadniczo testy te są ważne przez 12 miesięcy, bez potrzeby powtarzania w tym okresie, jednak w niektórych przypadkach lekarz może uznać za konieczne powtórzenie ich wcześniej. Ponadto niektórzy lekarze mogą również uznać, że ważne jest zamówienie tych testów nawet dla osób bez podejrzewanych zmian.

Inne testy, takie jak na przykład test wysiłkowy, echokardiogram lub holter, można zamówić w przypadku bardziej skomplikowanych rodzajów operacji lub u osób z podejrzeniem choroby serca.

5. Przeprowadzanie korekt przedoperacyjnych

Po przeprowadzeniu testów i egzaminów lekarz może zaplanować operację, jeśli wszystko jest w porządku, lub może podać wytyczne, aby w możliwie największym stopniu zmniejszyć ryzyko powikłań w operacji.

W ten sposób może zalecić wykonanie innych, bardziej szczegółowych testów, dostosowanie dawki lub wprowadzenie leków, ocenę potrzeby korekcji czynności serca poprzez operacje kardiochirurgiczne, na przykład kierując aktywnością fizyczną, utratą masy ciała lub zatrzymaniem palenie tytoniu.